Telkens nemen wij de draad weer op,
vergeten de doden die er aan hangen
en onze kleren die nog lang niet droog
en nog en nog
vinden wij het einde in elkaar.

Wij gaan gebukt onder het gewicht,
beginnen opnieuw
met dragen, vallen, weten, missen.

Jij zegt “eindelijk”,
ik zeg “het lijkt erop”.

We knopen eindes aan elkaar
om ze weer door te hakken,
moeten op en verder en vooruit,

voorbij de traankanalen
en het troosteloze slapen.

Tot waar de jaren
ons
zullen verhalen.